قرآن زیاد تلاوت مى‏كرد.
به عیادت بیماران مى‏رفت.
با گفتارش دل كسى را نرنجانید.
از میهمان شخصا پذیرایى مى‏كرد.
همواره یاد خدا بر زبان جارى داشت.
با صداى بلند و با قهقهه هرگز نمى‏خندید.
با همگان با رافت و خوشرویى روبرو مى‏شد.
به نظافت جسم و لباس به ویژه موى سر توجّه داشت.
 سخن هیچ كس را ناتمام نمى‏گذاشت و نمى‏شكست.
با خدمتگزارانش كنار یك سفره مى‏نشست و غذا مى‏خورد.
خدمتكارى را كه مشغول خوردن غذا بود، به خدمت فرا نمى‏خواند.
رفع نیاز مؤمنان و گره‏گشایى از ایشان را بر دیگر كارها مقدّم مى‏داشت.
به فقرا و بیچارگان بسیار مى‏بخشید و آن را براى خود پس انداز مى‏دانست.
هیچ فرقى میان غلامان‏واشراف و اقوام‏وبیگانگان نمى‏گذاشت، مگر براساس تقوا.
به مسافرى كه پول خود را تمام و یا گم‏كرده بود، بدون چشمداشت، هزینه سفر مى‏داد.
به سخن دیگران كه وى را مورد خطاب قرارداده، از او پرسشى داشتند، با دقت كامل گوش مى‏داد.
قبل از غذا دست ها را مى‏شست و با چیزى خشك نمى‏كرد، بعد از غذا نیز آنها را مى‏شست و با حوله‏اى خشك مى‏كرد.
هنگامى كه بر جمعى كنار سفره وارد مى‏شد، اجازه نمى‏داد تا براى احترام وى از جاى برخیزند.
كارگرى را كه به مبلغ معین اجیر مى‏كرد، در پایان افزون بر مزدش به او عطا مى‏كرد.
به دادن صدقه به ویژه در شبهاى تار و به صورت پنهانى بسیار مبادرت مى‏كرد.
بهترین بخش غذاى خود را قبل از تناول، براى گرسنگان جدا مى‏ساخت.
در حضور دیگران همواره از دیوار فاصله داشت و هیچ گاه تكیه نزد.
اگر غذایى از حد نیاز زیاد مى‏آمد، آن را هرگز دور نمى‏ریخت.
خویش را به بوى خوش معطر مى‏كرد، به خصوص براى نماز.
پاى خود را هنگام نشستن در حضور دیگران دراز نمى‏كرد.
در معابر عمومى، آب دهان خود را نمى‏انداخت.
در حضور دیگران به تنهایى چیزى نمى‏خورد.
او بسیار به مستمندان رسیدگى مى‏كرد.
در دادن افطارى به روزه‏داران كوشا بود.
از اسراف و تبذیر سخت پرهیز داشت.
هیچ نیازمندى را تا حد امكان رد نكرد.
در تشییع جنازه شركت مى‏جست.
همواره متبسم و خوش‏رو بود.
بسیار بردبار و شكیبا بود.
روى حصیر مى‏نشست.
با فقرا مى‏نشست.
بسیار فروتن بود

منبع:ویژگی های امام رضا